Impact van wonen in een woongroep
Kortgeleden kwam ik deze blog tegen op linkedin die indruk op me gemaakt heeft en is blijven hangen. Het is geschreven door een ouderenpsycholoog en gaat over ouderen. Maar het had net zo goed geschreven kunnen zijn over iemand met een psychische kwetsbaarheid of verstandelijke beperking die woont in een groepswoning of verblijft op een opname of crisisafdeling.
Ik heb het dan met name over 2 zaken die genoemd worden:
- De impact van het wonen in een groep is hoog. Je wordt omringd worden door mensen die je niet zelf hebt uitgekozen en geconfronteerd worden met gedrag dat angst inboezemt.
en
- Het iemand wegsturen omdat hij anderen leed berokkent en ‘normaal moet doen’ kan een trauma volledig ‘reactiveren’ en alle wonden oprijten. Het bevestigt immers alles waar iemand vaak zo bang voor is, ongewenst zijn, er niet bij horen.
Beide zaken gelden net zo hard binnen de (forensische) psychiatrie en de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking als binnen de ouderen zorg. De beschreven “oplossing” ook. Richt de ruimte zo in, dat ieder zijn ruimte heeft, inclusief beschutte plekjes. Ga iemand niet uit de weg, stuur iemand niet weg, maar verblijf in diens buurt. Gewoon er zijn kan al voldoende zijn, want dan mag ook de ander er gewoon zijn.
Of zoals in de blog staat: “Het is onze verantwoordelijkheid iedere bewoner de (psychische) zorg te geven die hij nodig heeft. Zelfs wanneer gedrag kwetsend of ‘onuitstaanbaar’ is. Ook dan is onze nabijheid gewenst.”
Meneer Jacobs, uit de blog, heeft uiteindelijk de hulp gekregen die hij nodig heeft.
De uitkomst? Laten we het erop houden dat niet enkel het levensgeluk van mw de Kreek, mw Rijk en Visser is toegenomen, maar ook meneer Jacobs zich voor het eerst van zijn leven, voor zover mogelijk, gewenst voelt.
Het is een mooie uitkomst, die ik iedereen die om wat voor reden ook in een zorggroep terechtkomt gun. Het draagt bij aan herstel, wat ik ook iedereen gun.
Kortom ik wilde dit graag delen.
