Op de drempel

Het is oudjaarsdag. Een dag om na te denken. Terug te denken. Vooruit te denken. 

Ieder jaar gebeurt het me weer: Op 1 januari is er het gevoel van een nieuwe start. Maar vrijwel ieder jaar was dat gevoel al vrij snel weer weg. Een gebeurtenis, als een vlek in mijn nieuwe schrift. En dan het gevoel, dat ook dit jaar niet zo geweldig zou worden als mij toegewenst was door velen. Dat ook dit schrift niet zo keurig zou blijven als ik zou willen.

2019

Dit jaar was het anders. Al voordat 2019 begon, speelde er van alles. Er gingen zorgen mee van het oude naar het nieuwe jaar.  Ik begon niet in een schoon schrift. Ik ontving alle nieuwjaarswensen dan ook met enige scepsis. En er kwamen al gauw nog meer zorgen bij, die ik niet voorzien had. Er ontstonden nog meer vlekken. Maar is het een “slecht” jaar geworden? Nee, 2019 is een bijzonder jaar geworden.

Ik heb zoveel geleerd over mezelf en over de wereld.  Er was zoveel te zien en te beleven, zowel in de dalen als op de bergen. Zoveel nieuwe ontmoetingen, zoveel nieuwe gezichtspunten. 

Omdenken

Zolang het lukt om “om te denken” en anders naar dingen te kijken, zolang het lukt dingen die je meemaakt te zien als een ervaring die je ook iets oplevert, in plaats van het lot waar je slachtoffer van geworden bent, dan hoeft een nieuwjaar niet perse “geweldig”, “gelukkig”, of zelfs “gezond” te zijn. Dan mag een jaar zijn wat het is. De tijd die verstrijkt. Met bergen én dalen. 

Ik wens iedereen in 2020