Ik geloof dat het kan.
Slechts enkele jaren geleden bevond ik me in een diep dal.
Mijn zoon heeft een psychotische kwetsbaarheid, verschillende diagnoses en verslavingsproblematiek en deze complexe mix zorgde ervoor dat hij regelmatig behoorlijk in de war was.
Ik had geen idee meer of en zo ja hoe hij geholpen kon worden. Hij wilde hulp maar we kregen het niet georganiseerd. Te psychotisch, te agressief, te verslaafd.
Langzaam maar zeker raakte hij het geloof in zichzelf helemaal kwijt. En dan is het makkelijker om te zeggen dat je geen hulp wilt. Ik stond erbij en keek ernaar, totaal onmachtig iets aan de situatie te veranderen en ook ik dreigde het geloof in hem te verliezen.
Tot ik in aanraking kwam met bijzondere mensen met veel kwaliteiten, met kracht en kwetsbaarheden. Mensen die ooit in de war waren en waarvan sommigen soms nog steeds af en toe in de war zijn, maar die met zichzelf hebben leren leven.
Dankzij hen ben ik erin gaan geloven, dat het kan. Dankzij hen ben ik weer in mijn zoon gaan geloven.
Ik zie een parallel tussen het herstelproces van een persoon die af en toe verward gedrag misschien zelfs gevaarlijk verward gedrag laat zien en dat wat nodig is om te komen tot een goed werkende aanpak voor personen met verward gedrag.
Het gaat niet in een rechte lijn, 2 stappen vooruit en soms 3 achteruit.
Het vraagt intensieve samenwerking van héééél veel partijen en geloof in elkaar.
Het vraagt lef en doorzettingsvermogen.
Het vraagt een duidelijk perspectief en heldere regie.
Het vraag tijd, heel veel tijd.
Maar het vraagt vooral geloof en vertrouwen, in dat het kan.
Ik geloof dat het kan.
Deze tekst heb ik op NPO uitgesproken als “Optimist”.
De Optimist (met voorafgaand interview)
