Verwarring op congres

Op 22 mei was ik uitgenodigd op de provinciale conferentie ”mensen met verward gedrag” in Venray. Een mooi inhoudelijk programma met veel aandacht voor de mensen waar het om gaat. Zo zou Jozé Moonen ’s middags een pitch houden over het “Herstelhotel” in Weert. Jozé stuurde me de volgende dag een verslag die behoorlijk bij me binnenkwam. Haar verslag is een prachtige manier om te illustreren, hoe “het systeem werkt” en hoe we bewust of onbewust mensen uitsluiten. Confronterend ook omdat ikzelf dit soort situaties ook lastig vind, en ik van mezelf niet zeker weet of ik ook zo’n “lieve mevrouw” ben die zou helpen en passanten aanspreekt.

Systeem/maatschappij in verwarring door Jozé Moonen

Afgelopen week ben ik terug de tijd in gegaan. Het was een bijzondere ervaring, anders maar tegelijkertijd niks veranderd. Ik probeer de laatste tijd om te dansen met het systeem (sociaal domein, zorg, veiligheid) ipv er tegen aan te schoppen. Het systeem is behoorlijk in verandering nu en dat maakt het soms behoorlijk lastig. De bedoeling is een inhoudelijke verandering maar door alle turbulentie en veranderingen zie je heel veel systeemreparatie en systemen die in de kramp schieten.
Een tijd geleden werd ik gevraagd om een pitch van 10 minuten te verzorgen over het Zelfregiecentrum en het Herstelhotel op een provinciale conferentie “personen met verward gedrag”, een onderwerp dat hoog op alle agenda’s staat. Ik heb een tijdje zitten denken hoe ik daar een duidelijke boodschap kon neerleggen. Hoe mijn dansen met het systeem er uit moest zien.
Voordat ik laat weten hoe dat verliep wil ik als eerste het systeem bedanken voor hun onbewuste hulp die ik gekregen heb om een duidelijke boodschap neer te kunnen leggen. Volgens mij hoort dat ook zo, je danspartner bedanken.
Vanuit mijn eigen ervaringen weet ik hoe het is om een persoon te zijn met verward gedrag, terug in de tijd gaan en zo een boodschap goed duidelijk maken leek mij een goed idee. Een mooie brug ook voor de pitch. Als voorbereiding had ik een rugzak met mijn outfit (lange hippiejurk, blauwe zonnebril, sjaaltje, nep joint) klaar gezet in een kleedkamer en 2 flesjes bier in de koeling achter de bar in de zaal waar de pauze (lunch en netwerken) plaats zou vinden.
Twaalf uur, tijd om te gaan dansen met het systeem en nogmaals.. Systeem bedankt!!!
In mijn outfit met mijn rugzak en mijn nep joint , waarin ik een wierook stokje gestoken had en aangemaakt, liep ik richting de bar om de flessen bier te gaan halen. Aan de bar duurde het nogal lang voordat de medewerker naar me toe kwam. Ik zette enkele stappen achter de bar waarna de barmedewerker direct naar me toe kwam. Ik wees naar de flessen bier en vertelde dat zijn collega die voor mij in de koeling had gezet. Ik werd niet geloofd! en gevraagd achter de bar uit te gaan. Dit deed ik toen ook. Opnieuw vroeg ik om de flessen bier en achter me stond ondertussen een politieagent en een security medewerker. De agent vroeg of ik mijn joint wilde uitmaken, ik maakte toen het wierookstokje uit, werd niet geloofd! dat het uit was en heb toen maar laten kijken dat de joint niet echt was en heb hem in mijn rugzak gedaan. Achter de agent liep de barmedewerker langs waar ik eerder de flessen bier door in de koeling had laten zetten. Zij bevestigde mij en ik kreeg de flessen bier alsnog, waarna ik er één in mijn rugzak deed en de ander opende met mijn aansteker en een slok nam. Ongewend aan het dansen met het systeem was ik toch wel zenuwachtig ook doordat het systeem al direct een erg goede danspartner bleek.
De agent vroeg me daarna om mee te lopen richting de foyer, daar aangekomen vroeg hij om mijn ID. Mijn handen vol en niet precies wetend waar mijn ID was ben ik aan gebrek aan een stoel of tafel even op de grond gaan zitten. Nadat ik enkele spullen uit mijn rugzak haalde vond ik mijn ID, de agent heeft mijn gegevens even door wat systemen gehaald. Toen daar niks uitkwam mocht ik weer gaan. Om toch de heftigheid van het dansen wat te beperken vertelde ik de agent nog dat dit hoorde bij mijn pitch en probeerde het nog door een collega te laten bevestigen, ik werd niet geloofd!
Helemaal in mijn “rol” ging ik verder;……. Ondertussen toch wel honger gekregen liep ik terug de zaal in waar de rest van de aanwezigen al in de rij stonden om hun lunch te bemachtigen. Het was erg druk dus ik moest snel eten pakken en dan kijken of ik ergens een rustiger plekje kon vinden. Ik liep rechtstreeks naar de broodjes deed er enkele in mijn tas samen met wat kuipjes boter en jam en zag in de hoek van de zaal een tafeltje waar maar één persoon zat. Misschien kon ik daar even tot rust komen. Het eerste wat ik kreeg te horen was dat de stoel waar ik net was gaan zitten bezet was. Door de drukte hoorde ik het maar half, ik werd met een vreemde blik aangekeken toen die persoon opstond en wegliep. Toch geen rustig plekje blijkbaar, misschien dat ik buiten meer geluk had. Door de zaal op weg naar buiten zag ik een schaal met frikandellen. Ik moest wat dringen voordat ik erbij kon maar het lukte en hongerig nam ik een frikandel en beet erin. Bah wat was die vies, ik zag geen prullenbak dus heb ik hem netjes teruggelegd naast de schaal. Verschillende mensen keken mij heel vreemd aan en waren wat aan het smoezen. Links en rechts werd er tegen me aangeduwd, ik moest snel weg daar. Door de foyer naar buiten maar ook weer snel terug naar binnen want de hitte viel als een mokerslag op me neer. Bij gebrek aan een stoel of tafel ben ik tegen een pilaar op de vloer gaan zitten en heb eerst een paar happen van mijn broodje genomen en een slok gedronken. Wat had ik last van de hitte, gelukkig had ik een schaartje in mijn rugzak zodat ik de lange mouwen uit mijn jurk kon knippen. Het knippen ging niet echt gemakkelijk maar gelukkig bukte er een lieve mevrouw die vroeg of ze me kon helpen. Zei heeft me geholpen om mijn mouwen af te knippen en ook nog gevraagd of die man die voorbij kwam die zo akelig keek verder wilde lopen. Ik had last van mijn reuma dus de afwisseling in zitten en lopen die nodig is maakte dat ik toch maar naar buiten liep. Eenmaal buiten moest ik weer tussen heel veel mensen door lopen er waren er die me uitlachte en nog meer keken me met een vreemde blik aan, geen idee waarom. Een stukje verder zag ik een plek waar ik even kon zitten. Ik pakte mijn spullen om eindelijk goed te kunnen eten en legde ze naast me klaar, eerst een sigaret en wat drinken. Toen dat alles gelukt was moest ik weer in beweging. Over het trapje omhoog struikelde ik, volgens mij had ik wat last van de hitte, over iemand zijn voeten. Ik schrok toen ik door een paar omstanders uitgescholden werd en wilde snel verder lopen toen ik hoorde dat enkele me uitlachte en ik weer van die vreemde blikken zag. Ik snapte er niks van en probeerde de wereld om me heen af te sluiten.
Ik liep naar het terras en ging zitten, eerst een sigaret en een wat drinken. Ik kon mijn sigaretten niet direct vinden in mijn rugzak, ik kreeg het ook steeds warmer. Ik zag ineens een fontein en ging eerst even verkoeling zoeken en mijn armen en gezicht opfrissen. Terug op het terras vond ik mijn sigaretten toen ik achter me wat hoorde ik draaide me om en zag de ober, ik probeerde me te concentreren op wat hij zei maar dat lukte niet goed. Ik hoorde alleen dat hij zei dat ik hem negeerde, ik schrok op. Hij zei toen dat ik op moest staan want dat er andere mensen aan het tafeltje zaten. Ik keek en er zat één persoon buiten mij aan het eind van de tafel met verder 6 lege stoelen. Ik ben maar opgestaan en kon weer door alle mensen op zoek naar wat rust en wat verkoeling, terug naar binnen maar weer. Vanuit de foyer keek ik naar de pauze zaal, veel teveel mensen, dan maar naar de conferentiezaal. Eindelijk een plek om te zitten met op verre afstand een paar mensen en verder niemand. Binnen mocht je niet roken dus dan maar alleen wat drinken. Ineens stond de burgemeester tegenover me samen met een vrouw die zeiden dat ik weg moest gaan want ik mocht in die zaal niks drinken, ik snapte er niks van anderen stonden ook met drinken maar deed toch wat er gezegd werd en ging mijn drinken wegzetten in de pauzezaal aan de bar.
Ondertussen was blijkbaar de pauze afgelopen en liepen alle mensen weer de zaal in. Toen ik de conferentiezaal in wilde lopen werd ik aangehouden door dezelfde agent van een uur geleden, die nu tegen me zei dat ik geen drinken mee mocht nemen. Toen ik vertelde dat ik geen drinken bij me had werd ik niet geloofd!, ik heb toen mijn rugzak maar open gemaakt en het laten kijken. Hij vertelde verder dat als ik me niet kon gedragen in de zaal hij me in de boeien moest slaan. Ik ben toen maar uit mijn “ rol” gestapt en heb hem gezegd dat prima te vinden mits ik maar om 15.00 uur terug was om mijn pitch te houden omdat het in de boeien geslaan worden mijn boodschap alleen maar extra duidelijk zou maken. Eindelijk werd ik geloofd door de agent en mocht de zaal in. Na het programma nog even gevolgd te hebben ben ik op gestaan en naar de kleedkamer gelopen net voordat de koffiepauze van start ging. Onderweg naar de kleedkamer werd ik, net als de afgelopen uren, in de gaten gehouden door de security. Dit stopte pas toen ik ontdaan van mijn outfit en attributen weer de pauzezaal in liep. Na de pauze was ik als eerste aan de beurt en toen ik een paar minuten
daarvoor de conferentiezaal inliep was het ondertussen aan iedereen duidelijk geworden dat ik een boodschap duidelijk wilde maken en kon ik mijn pitch als volgt beginnen …
Deel 1

Deel 2

Dat de boodschap is overgekomen zeggen ook alle reacties achteraf van andere aanwezige. Ik ben nog even naar de barmedewerkers en naar de agent gelopen om hen te bedanken voor hun bijdrage. Achteraf konden ze er mee lachen. Mij werd duidelijk dat ik die middag toch wel wat teweeg had gebracht. Van de dame bij de receptie kreeg ik mijn armband en afgeknipte mouwen terug die ik op het terras had laten liggen. En ik kon een buiging maken om mijn dans met het systeem voor die dag te beëindigen.

Zomaar een dag, Jozé Moonen